Był pierwszym poetą rzymskim, któremu udało się zdobyć ogromną sławę. Przed opublikowaniem jego „Pieśni” w 23 roku przed naszą erą, liryka rzymska była dosyć uboga, nawet, jeśli zaliczymy do niej też elegie, jamby, czy szeroko pojętą melikę. Nie była tak wspaniała jakościowo, jak literatura grecka. Dopiero pod koniec I wieku przed naszą erą rzymski teoretyk wymowy i krytyk literacki Kwintylian, wypowiedział się bardzo pozytywnie oraz pochlebnie o Horacym: At lyricorum idem Horatius fere solus legi dignus. (Tymczasem spośród liryków tenże Horacy jest niemal jedynym poetą godnym czytania). Przed Horacym poeci rzymscy też tworzyli sztukę, która zasługuje na określenie – poezja, jednak nie były to dzieła tak dobre, jak Horacego. To właśnie Horacy jako pierwszy doprowadził nurt eolskiej pieśni do Italów, przebiwszy najpewniejszą drogę, o czym sam napisał w jednej ze swoich ód. Przekład ód pochodzi z: „Horacy. Dwadzieścia dwie ody”, oprac. Stanisław Stabryła, wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1991 rok.